Nadäl blanch

Tantan canzun da l’emisfero nord da la tera la ciancian dal Nadäl blanch. Ent la nossa imaginaziun am vé sempar albrin guarnii cun balina caluräda e candeila pizzäda ent lan stüa da lan nossa ciäsa, circundäda da üna bela neiv blanca.

Ma mia sempar l’é inscia. E sa ie penz e Betlemme, ie dübit ca intorn e la stala indua ca l’é nasciü Gesù ai sèa giü gió la neiv.

Incur’ ca ‘m era fanc, e scola am imprandäva i dialoghi e lan canzun, am fagèa bii disegn da däsgia e candeila, am paragèa bii biglietin d’auguri da scrivar pö ei noni e ei güdazz, par ai ringraziär par i ragai ca ‘m sparäva da ciapär.

La seira dal 23 da dicembar, am fagèa al teatrin sü Casacia e al 24 e Visavran.
Indär sü Casacia la seira dree cena, incur’ c’ al ceil l’era già scür, saltär ent la posta e passär sü cantand canzun alegra, insemal ei quii pü veil e pü grang, l’era vargot da bel. I maestar i cuntinuävan e ‘s dir da mia cantär trop fort, par tema ca ent la baselga am vess mia pü giü vusc, ma l’era mia al caso: er dopo la baselga am cantäva anca cun gnir in gió…

Fär la festa da Nadäl ent la baselghina da Casacia l’era ün’esperienza speciale. As vèa da stär strec, qualci sentaa gió sü la scäla da la canzla e qualci dadree l’albrin. I Casacin i gnivan quasi tüc, l’era par lur l’ucasgiun d’avedeir i fanc ca dal reist i avdävan da rär e nualtri fanc da Visavran am vèa la pussibilità da canosciar i genitur e i noni dii noss cumpagn da scola. Quista situaziun la fagèa scì, ca la celebraziun l’era üna facenda intima pü o meno solenne.

E la fin, i fanc da Casacia i ciapävan ragai grandissim. Cun veir pochi fanc, i Casacin is podävan parmetar ragai pü ciär.
Nualtri am tuläva pö al noss pomaranc e am as ralagräva già sünt al ragal ca ‘m vess pö ciapaa al dì dopo gió Visavran.

Ent i me prümi agn da scola i eran dree e restaurär la baselga da la Plazza. Par quel am fagèa tüt lan padrica e lan festa vi San Cascian.
Am vegn in ment tanco ca ‘l füss giü eir, üna volta ca qualci minüt evant lan öc, dopo as essar trovaa tüc or davant la scola, am era passaa sü par la gassa da San Cascian ca l’era bela tarena e in quel mument, al vèa scumanzaa e gnir gió dal ceil grangi fiocun blanch.

Issa scì, ca l’era Nadäl!
Am era indac cuntent ent la baselga e am vèa cantaa da güst.
Incura ca ‘m era gnii ora, la neiv la masüräva diversi centimetri e nagot pudäva pü riunär lan nossa vacanza da Nadäl.

Renata Giovanoli-Semadeni