La mi ciävra

Di Silvia Corfu.

Incura ca ie era ϋna mateta mi mama ca la veiva qualcian ciävra à ma mussaa e lan mungiar. Er s‘am plasgeivan i besc, ie nu ingiäva mia tant gϋgent ent la stala. Ma incura ca la mama la crumpaa ϋna ciävra mota da varϋn da Soi e la dic ca quela l’era la mi ciävra, ie à giϋ ϋn grand gϋst e ie à impreis e mungiar. Ie à er pudϋ där ϋn nom e la mi ciävra ca l’era mota, brϋna e bassa. Al nos Pado (er sa l’era ϋna femna) l’era ϋna ciävrina c’as veiva propi tant gϋgent ma pϋrtrop le mia stacia cun nualtri tanci agn.

Ün dì ca la turnäva dal pascual cun lan altra ciävra dal pais, l‘à truaa l’ϋsc da la ciäsa evert e le pasäda sϋ par lan scäla tanco nagot. L’era propi quel dì c’al prufesur da Milan l’era indac e truär i me e incura ca le gni ora da la stϋa l‘à truaa al Pado ent al sulair.

Pϋrtrop ϋn dì la mama la dic ca’l Pado al veiva purtaa la rogna ent da Soi e ca uramai l’era dal mazzär. Ie nu à mia plϋ dascmancaa la futa ca me gni e santir lan dona da Caltϋra es lamantär cun mi mama ca la veiva crumpaa ϋna ciävra maläda. Ma plϋ che altar ie e me bap, par ϋn grand pez, um l’à giϋda sϋ e quel baloss da Soi ca’s la veiva vandϋda.