Storia da trapigna

Me frär, al Fabi, e i se amigh i ingiävan e ciapär trapigna. La Lucrezia e ie am à panzaa da fär altartant.

Le l’à trovaa tre o quatar trapla gió la si canva e ie ‘n à podüda tör tre gió la butega, parcié ca ent quii agn là i me genitur i vandävan anca da tüt.
I mac i vean già ocupaa i lögh pü bii e inscia e nualtran dua as era rastaa ün praa sech e plen da sasc daspair al flügian da Frascian.

Ün mardì dreemesdì, quasi e la fin da l’ura da scola da lan fia, am à dumandaa e la maestra Zina da pudeir indär ün mument prüma, parcié ca al dì dopo am vea üna prova da storia naturale. Le l’à capii ca ai era sot vargot, ma la ‘s à lasciäda indär.
L’era al meis d’utobar e la seira al gniva scür preist; sa ‘m vess speciaa la fin da la leziun, am füss mia pü riväda da cuntrulär lan nossa trapla.
Quel dì là am à mia giü furtüna: ent üna trapla l’era ent üna trapigna anca viva e nualtran, senza esperienza, nu ‘m à savü fär altar che la lasciär indär, ün’altra trapla inveci, ca ‘m vea mia francaa ben, l’era sparida ent al böc e er dopo veir scavaa ün bel toch, nu ‘m l’à pü troväda.
Al pec l’é giü ca incura ca am à fac par passär al punt da San Cascian cun i man tüt sporch da tera, am sé riväda propi edoss e la maestra Zina ca l’era dree e indär e ciapär la posta! Le la vea già mangaa la föia e par furtüna l’à soma riü.

L’astät passäda giont al noss ort ai era gió üna o dua o magari er tre trapigna. La passävan regularment al cunfin intrantar al noss ort e quel dal noss vasgin, fin ca quel l’à mess gió ün tubo cun sü üna specie da capel vert ca suna ogni qualci minüt. Dree da quel dì là, leir la restan da la nossa banda e i müc i en aumentaa.
Ie da trapla ie nu ‘n à pü e incura ca ie à dumandaa el Guido (ca l’é mai giü ün caciadur) cosa ca ‘l penza da fär, am à raspus: “Am splana i müc e am lan lascia vivar!”

Renata Giovanoli-Semadeni